Ταινία των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι, ιταλικής παραγωγής του 1977.
Βασίζεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Γκάβινο Λέντα, γλωσσολόγου, συγγραφέα και ποιητή.
Σε ένα χωριό της Σαρδηνίας, ο μικρός Γκαβίνο εξαναγκάζεται από τον αυταρχικό πατέρα του να εγκαταλείψει το σχολείο για να φυλάει τα πρόβατα σε μια απομονωμένη στάνη.
Την ίδια στιγμή, η ταινία συνιστά μια σχεδόν ντοκιμαντερίστικη καταγραφή της ζωής στη φτωχή Σαρδηνία της μεταπολεμικής περιόδου, της μετανάστευσης στη Γερμανία, αλλά και της χαμένης εφηβείας για τα παιδιά που μεγαλώνουν απομονωμένα, χωρίς σχεδόν καν να μιλούν, και γνωρίζουν την επαφή μόνο μέσα από κτηνοβασίες. Κι όμως, όσο και αν η κάμερα επιλέγει να μείνει (συνήθως) ένας μακρινός αποστασιοποιημένος παρατηρητής, η ποίηση και η υπέρβαση των Ταβιάνι τρυπώνουν απρόσμενα, δίνοντας σε αυτήν τη σκληρή ταινία τα φτερά για ν’ απογειωθεί σε κάτι παραπάνω από μια απλά ρεαλιστική καταγραφή.
Μια ταινία για την ενηλικίωση και τα σημάδια που αυτή αφήνει πάνω σου για πάντα. Ενα μανιφέστο για την ατομική αυτοδιάθεση που κερδίζεται μόνο όταν απαρνηθείς το ρόλο που κάποιοι άλλοι επέλεξαν για σένα. Ενας ύμνος στη γλώσσα, που θα γίνει νομοτελειακά η επιστήμη του ήρωα, ακριβώς και μόνο επειδή μεγαλώνοντας έμαθε να ζει και να ονειρεύεται μέσα στην απόλυτη σιωπή.
Ο «Πατέρας αφέντης» προβλήθηκε το 1977 στα δύο μεγαλύτερα φεστιβάλ κινηματογράφου της Ευρώπης: σ’ εκείνο του Βερολίνου, όπου κέρδισε το Βραβείο Interfilm Grand Prix, καθώς και σ’ εκείνο των Καννών, όπου έφυγε με τον Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο FIPRESCI.